نامه ای به دوست
اشک من از یاقوت و لعل نیست . اشک من اشک فقرائی است که ناخواسته به آنها تحمیل گشته است. دلم رنجور است دیگر طالب فیض ِ نورِ خورشیدِ بلند اختر نیستم . من غواصی در دریای میکده را بارها دیده ام و از او ادب آموختم و در مقابل تواضع و خضوعشان سرفرود آورده ام.
دوست خودباخته ی من ، روزی مرشد و مرادی بودی و جوانیت را به چاه انداختی تا به یار برسی لیک آنچه که من می پنداشتم دیگر نیستی . برای خودت مسند و مقامی بدست آوردی چه شد که به گناه آلوده گشتی؟
روزی در خواب دیدم در پیرامونت هزاران نفر از غم سوختند ، هزاران نفر را دیدم که در دریای خون غرق شدند ، هزاران نفر آتش پرست گشتند و از تو روی برگرداندند، صدها جان و دل به تاراج رفت چراغ زندگانی به خاموشی مبدل گشت . دیگر از وادی معرفت نامی باقی نمانده است. آری سرزمین من دیگر وادی بی نیازی نیست. سرزمین من برزخ است و بخاک افتاده در انتظار جواب پس دادن است.
درباره این سایت